hogoshti.blogspot.com: Muhamet BIçku

Parathenie

Dikur ne territorin e Ballkanit shtrihej nje shtet komunist, antishqiptarë dhe shumeetnikë me emrin Jugosllavi, sikurse çdo shtet tjeter edhe kjo kishte armaten e sajë qe quhej “armata popullore e jugosllavise” e qe ne fakt kjo armate kurre s’ka qene popullore, per ne shqiptaret, kjo armate ishte me shume se barbare, e pistë dhe antishqiptare, kjo u deshmua edhe gjate luftes se dyte boterore , edhe pas saj dhe me nje fjale ishte varri i shume shqiptareve. Dime se nga kjo armate çetnike gjeten vdekjen e u denuan me burgje nder me te rendat qindera e mijera shqiptarè. Hovin me te madh armata barbare e serbo-sllavëve e morri kunder ushtareve dhe eproreve shqiptarë nga viti 1981 e deri ne ditet e fundit te egzistimit te sajë! Ne vitin 1991 ndrruan jete shume vellezer tane te veshur ne uniformen e kesaj ushtrie te piste çetnoko-sllave qe ne forma te dhunshme detyroheshin t’i sherbejne asaj! Rasti i pare qe tronditi Hogoshtin ishte kur nga kjo armate barbare ne vitin 1955 nga Vinkovci (Kroacia) i pajete u kthye ne Hogosht bashkevendasi yne Shukri Ramë Sermaxhaj, vrasje kjo qe kurrë nuk eshtë sqaruar, me pastaj ndodhi edhe rasti tjeter poashtu nga Kroacia, qyteti Dugo Selo ne vitin 1991 (28 korrik) kur bashkevendasi yne Muhamed Raif Biçku, me profesion Hoxhë kthehet i pajete ne Hogosht! Shfrytezoj rastin e te permend edhe nje rast tjeter ku nga kjo armate u denua me 13 vite burg hogoshtasi Salih Kemajl Kastrati, te gjitha qe i ceka rezultojne dhe deshmojne se kjo armate kurrë s’ka qene popullore por armike dhe vetem ne deme te kombit tone prandaj edhe si e tille nuk jetoj gjate dhe u shua perjete! R.Latifaj

MUHAMED THËRRASIM

E martë: 29.7.1991, lajm i hidhur

Muhamedi Raif Biçku lindi më 1.11.1971 në mëhallën e Biçkajve në Hogosht. Ishte fëmija i tretë pas Mejremes dhe Samedit, rritej me plotë krenari, mësoi shumë në shkollën e fshatit dhe në mejtepin e xhamisë tek Hfz. Tasim Ademi nga Corrotica, që ishte imam në atë kohë (1985). Pasi përfundoi shkollën fillore, regjistrohet në Medresenë e Mesme “Alauddin” në Prishtinë, më 1986 dhe e përfundoi më 1990. Gjatë këtyre viteve sa mësonte në Medrese kishte shërbyer imam gjatë muajve të ramazanit në Hogosht 2 vite (më 1987-1988), në Vuthaj dhe Bojk (komuna e Ulqinit) të Malit të Zi.Lexonte literaturë të shumtë dhe të ndryshme. Filloi një lëvizje në tërë Jugosllavinë, gjatë 1 viti që pushoi kishte lexuar me dhjetra romane në bibliotekën e fshatit. Në te shihej një dritë e veçantë më shumë se tek moshatarët e vet, i edukuar mirë, pedant, i pashëm, trup-shtatë hollë, i buzëqeshur gjitheherë, shumë shpejt të bënte për vete. Mësimet nga profesorët e shkollës fillore dhe të mesme tek ai ndikuan në formimin e personalitetit të të riut të sinqertë.Në mesin e qershorit të vitit 1991 i erdhi ftesa për në shërbimin ushtarak (APJ). E përcollëm siç është traditë e jonë. I uruam shëndet të mirë dhe sjellje korrekte, në armatë, por nga letrat që i dërgonte diçka vërehej se nuk po i shkojnë ditët dhe netët ashtu siç mendonte ai dhe familja, shumë anëtarshe me gjyshen Ajshe që shpesh e përmendte dhe rrëfente se si sillej me nipin e tij të dashur që iu bë hoxhë.

Ditë e madhe pikëllimi

Po, në këtë ditë në ora 14.20 e martë, isha unë në pushimin veror, se edhe në Medrese nuk mësohet kur kanë pushim të tjerët, erdhi një hije dhe disa fjalë shushuriteshin vesh në vesh, se Muhamedi nuk është i gjallë, unë nuk besoja fare, fare de, pse nuk e di kurrë. E unë isha tek shtëpia e djalit të axhës tim Ibrahimit dhe Iljazit duke i ndihmuar nga pak në ndërtimin e shtëpisë së re, unë thosha në vete, po pse kështu bre aman o Zot, kush mundet Muhamedin ta vrasë, sepse ai mua më këshilloi shumë, më ofroi shumë, unë me të një vit në Medrese isha i pa ndarë, në rrugë ishim bashkë, në xhami bashkë, në oborr bashkë, e pse tash po ndahemi, nuk di si t’i përshkruaj këto momente.

Filluan ta thërrasin së pari axhën e Muhamedit Adilin, pastaj babain Raifin për një bisedë zyrtare nga Komuna dhe policia, i thoshin eja deri në Kamenicë, se djalin ushtarë e ke diçka të sëmurë, në fillim as atyre nuk u tregonin, por pasi i njoftuan burrat si themi ne, pikërisht prindin e tij. u kumtua lajmi se atë e kanë vrarë në vendin ku shërbente në Dugo Sello të Kroacisë, pas 6 javësh shërbimi (41 ditë), dhe supozohej se me bombë duke çelur atë, jo ashtu, e kështu, por një dihet shumë mirë, se njeriu ka sy që të shohë, ka vesh që të dëgjoj, dhe ka logjikë të mendoj ... Më dukej e pa vërtetë, por lotët e çdo njërit në fytyrë tregonin se nuk derdhën lotët për dëshirë, por për pikëllim dhe humbje për vëllain tonë. Ajo ditë ishte e tmerrshme për të gjithë, familjen, fshatin, komunën, Kosovën, shqiptarinë, sepse u kumtua lajmi nga radio Zagrebi, në atë kohë ishte ora 22.30 (lajmet shqip).

Birin tonë ushtria e solli në komunë, kurse familja të nesërmen shkoi në mbrëmje në ora 20,50 dhe e solli në shtëpi arkivolin dhe trupin e Muhamedit.

I gjithë fshati dhe fshatrat përreth ishin dalë në pritje të vëllait të tyre, rridhnin lotët pa kufij, u kthye jo siç ishte traditë, por më herët se shokët e vet, nuk u kthye për të na gëzuar, por për të mos na parë ne, e ne atë e pamë, dhe bisedonim me të atë natë të gjithë ne familjarët, shokët, miqtë që në krahun e djathtë i rrinte burri me plot krenari babai Raifi me motrat dhe në anën tjetër me dorën në lule të ballit të Muhamedit e mbante dorën e lehtë dhe e përkëdhelte mbi xham fytyrën e më të dashurit të vet nënë Nazmija me djemtë aty afër. Epej gajreti shumë, por edhe bënin durim shumë, unë them hallall u qoftë prindërve e kanë treguar veten që nuk bëhet ndryshe. Nata po kalon ora 23.40 vijnë shumë njerëz, shohin fytyrën e vëllait të tyre për sy të çelur dhe të buzëqeshur që i përcillte, por pa i dhënë selam. Fshati organizohej shumë, nuk flinte askush, sonte është e mërkurë, të angazhohemi të gjithë, për nesër, sepse në ora 15.00 ishte caktuar varrimi, përmes njoftimeve në radio dhe gazeta. Lajmin e kishin marrë vesh të gjithë shqiptarët kudo që janë.Këtë ditë e mbuluan retë, vetë fshati pushonte, sepse humbi dritën më të shndritur në këtë anë, u shua zëri melodik që thërriste në xhami shumë shpesh, i cili dëgjohej edhe jashtë fshatit, në mesin e bilbilave nuk ishte i panjohur më ai zë, na mbeti goja e hapur duke thirr me zë të lartë të gjithë: “O Muhamed”.Për ty vëllai im. Eci rrugës për në shtëpinë tënde, tek dyert sot të enjten më 1 gusht 1991 në ora 11.00 u ndala, shikoja flamurin e kuq si gjaku i juaj, por edhe fotografinë e rritur që mbaja kujtim nga Medreseja me shalle dhe zemra më flet ngadalë për ty fjalën: “esselamu alejkum ve rahmetullah” ... nuk e hapi gojën, por me sy të shikoj thellë dhe ofshaj oh Muhamed, Muhamed ...

Kishte pritje madhështore, vinin nga të gjitha anët e Kosovës, nga Presheva, Bujanoci, Maqedonia, vinin shokët e shkollës fillore nga Kopernica e Shipashnica, nga Medreseja, shokët e dhomës me të cilët i kaloi 4 vite: Refiku, Fadili, Shasivari, Ademi, Muhamed Gashi, Orhani, Abdylmexhidi, etj., erdhën profesorët e Medreses Dr. Qazim Qazimi, Prof. Resul Rexhepi, i cili ngushëlloi vëllezërit dhe motrat, shumë, shumë njerëz që pritnin hogoshtasit siç e kanë traditë, me fjalë të ëmbla: “bukë, kripë dhe zemër”, drejtoheshin tek vendi i quajtur Bara, pikërisht ishte foltorja në shtëpinë e Qemal Avdi Biçkut, vend shumë i përshtatshëm dhe hapësirë e mjaftueshme. Të pranishmëve iu drejtua edhe babai Raifi duke falënderuar të gjithë për pjesëmarrje, pastaj Basri Musmurati, stërnipi i të cilit është Muhamedi. Arritën shumë telegrame ngushëllimi. Vetëm kamerat dhe fotografitë mund të pasqyrojnë se si u zhvillua ceremoniali i varrimit të këtij vëllai tonë të madhe, se unë i mbetem shumë borxh me këta rreshta që i shkruaj pas 14 vitesh me disa plotësime.

Të gjitha rrugët dhe njerëzit kishin pikëllim, sepse kurrë nuk do të kthehet Muhamedi në mesin tonë. Namazin e xhenazës ia fali Dr. Rexhep Boja, talkinin Sejdi ef. Simnica, Kur’an kënduan: Sallah Feta, Shasivar Krasniqi, Fadil Sahiti, Adem Osmani etj. (shokë të klasës). Mbi varrin e tij u vendosën shumë kurora lulesh, varrimi përfundoi në ora 16.40, dhe duke i vendosur lulet mbi lule filloi të bjerë shi i madh, por pa menduar shumë shpejt, edhe u ndal. Lulet donë ujë, them unë aty afër. Sipas gazetës qe shkruar se në varrim kanë marrë pjesë afro 100 mijë veta. Kjo është për t’u kujtuar gjithmonë. Unë lus Zotin fuqiplotë që vëllain tonë ta shpërblejë me xhenetin Firdevs, kurse prindërve Allahu xh.sh. t’u ndihmojë dhe jep shëndet të mirë.